Blog

Θέτω ένα δικό μου προσωπικό δίλημμα. Η στάση μου στη σημερινή πραγματικότητα, ως Έλληνα και Χριστιανού Ορθόδοξου, ποια πρέπει να ‘ναι; Η προσευχή ή το μαχαίρι; Μέσα μου, δυο πρόσωπα παλεύουν. Το ένα, μου ζητάει να πολεμήσω όλους αυτούς που χρόνια τώρα καταστρέφουν ό,τι και όσους αγαπάω. Το άλλο, μου ζητάει να τους αγαπήσω, ακόμα κι αν με σταυρώνουν. Η ευτυχής “δυστυχία” του Χριστιανού είναι ότι πρέπει πάντα και σε κάθε του δίλημμα να σκέφτεται: Τι θα ‘κανε ο Χριστός στη θέση μου;

Λίγο αν Τον πιστεύεις και ξέρεις τα όσα είπε και κυρίως όσα είναι, το δίλημμα απαντιέται. Θέλει πολύ περισσότερη δύναμη το να αγαπάς, από το να μισείς. Το να υπομένεις την αδικία, από το να εκδικείσαι. Το να συγχωρείς και να συμπονάς τον εκτελεστή σου. Αλλά κυρίως θέλει ακλόνητη πίστη στον Χριστό και τους αρχαγγέλους Του που είναι καθημερινά δίπλα μας και δίνουν τις δικές μας μάχες.

Πιστέψτε και μην φοβάστε. Είναι πολύ περισσότεροι και δυνατότεροι οι φωτεινοί άγγελοι του Θεού, από τους ήδη ηττημένους και πανικόβλητους αγγέλους του σκότους και τους γήινους εκπροσώπους τους.

Τελικά, απαντάω ως εξής στο δίλημμα: Μαζί σου Χριστέ μου! Μόνο δυνάμωσε τη φτωχή μου πίστη και δείξε μου για λίγο τις ουράνιες δυνάμεις Σου, να παρηγορηθώ και να πάρω το κουράγιο και την δύναμη που χρειάζομαι για να συνεχίσω.

Αμήν!