Blog

Γερόντισσα Μαγδαληνή (Ηγουμένη Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Δερβέκιστας ) επ' ευκαιρία της εορτής της Χριστιανής μητέρας

 Η Εκκλησία μας, μας θυμίζει ότι η εορτή της Υπαπαντής (στις 2 Φεβρουαρίου) είναι η ημέρα που θα μπορούσε να τιμηθεί το πρόσωπο της μητέρας. Και προβάλλει την Παναγία ως την κατεξοχήν μητέρα.

Στο πρόσωπό της συνίσταται το μυστήριο της θείας Οικονομίας, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Και η ελεύθερη αποδοχή της του θείου θελήματος άνοιξε το δρόμο στην επιστροφή του ανθρώπου στους θείους κόλπους. Η Σάρκωση του Θεού Λόγου που έλαβε χώρα στα σπλάχνα της, πραγματοποίησε την ένωση του θείου με το ανθρώπινο. Η Εκκλησία πορεύεται λοιπόν στην Ιστορία ως μια «διαρκής Θεοτόκος» (Π. Ευδοκίμοφ).

Αιώνιο πρότυπο μητέρας η Παναγία, συμπάσχει και συμπονά με κάθε πονεμένο άνθρωπο και αποτελεί μαζί το καταφύγιο και την παρηγοριά όλων των κατατρεγμένων.
Είναι η αρχετυπική Μάνα, που πονά και νοιάζεται για τα παιδιά της, για τη θλίψη και την αδικία που κυριαρχεί στον κόσμο, είναι ο συνεχιζόμενος αναστεναγμός για τον πάσχοντα άνθρωπο.

Η Μητέρα που πονάει ..

«Η Παναγία είναι η μητέρα όλων μας και ο λαός μας είναι πονεμένος, είναι στεναχωρημένος, έχει δικά του προβλήματα προσωπικά, βιώνει διάφορες αγωνίες»

«η Παναγία δεν είναι δημοφιλής, είναι μητέρα. Κανείς δεν μπορεί να πει για τη μητέρα του ότι είναι δημοφιλής. Η μητέρα μας είναι η αγάπη μας». (Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών)

Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τους εν σκότει. 

Η Υπαπαντή του Κυρίου είναι μία από τις δώδεκα μεγάλες εορτές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας .
Η εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου είναι μια δεσποτική και συγχρόνως θεομητορική εορτή, που γεμίζει με σκέψεις, συγκίνηση και συναισθήματα τους πιστούς. Καθώς κάθε χρόνο στις 2 του Φεβρουαρίου, το ιερό κείμενο της Καινής Διαθήκης και τα άφθαστα σε κάλλος ιερά υμνογραφήματα, αλλά και η θεολόγος γλώσσα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ζωντανεύουν και πάλι τη σκηνή αυτού του γεγονότος και της υποδοχής που έγινε στο τεσσαρακονθήμερο Βρέφος στον Ναό του Σολομώντος. (Η λέξη Υπαπαντή σημαίνει προϋπάντηση στην κοινή ελληνιστική).
Ο Συμεών αυτό το περίμενε σε ολόκληρη τη ζωή του και είναι βέβαιο πως στοχαζόταν, προσευχόταν και βάθαινε όσο παρέμενε έτσι‧ ώστε στο τέλος ολόκληρη η ζωή του ήταν μια συνεχής «παραμονή» της χαρούμενης συνάντησης.
Δεν είναι λοιπόν καιρός να αναρωτηθούμε τι περιμένουμε εμείς; Τι επιμένει η καρδιά μας, να μας υπενθυμίζει συνεχώς; Μεταμορφώνεται βαθμιαία η ζωή μας σε μια αναμονή, καθώς περιμένουμε να συναντηθούμε με τα ουσιώδη; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει η Υπαπαντή. Σ’ αυτή τη γιορτή η ζωή του ανθρώπου αποκαλύπτεται, ως ανυπέρβλητη ομορφιά μιας ώριμης ψυχής, που έχει απελευθερωθεί, βαθύνει και καθαριστεί από καθετί το μικρόψυχο, το ανόητο και τυχαίο. 

Ακόμη και τα γηρατειά και ο θάνατος, η γήινη μοίρα, που όλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται εδώ τόσο απλά και πειστικά, ως ανάπτυξη και άνοδος προς εκείνη τη στιγμή. Ειδικότερα όταν με όλη μου την καρδιά, στην πληρότητα της ευχαριστίας, θα πω: «νυν απολύεις». Είδα το φως να διαπερνά τον κόσμο. Είδα το «Παιδίον», που φέρνει στον κόσμο τόση θεϊκή αγάπη και που παραδίδεται σε μένα. Τίποτε δεν προκαλεί φόβο, τίποτε δεν είναι άγνωστο. Όλα τώρα είναι ειρήνη, ευχαριστία, αγάπη.
Αυτά φέρνει η Υπαπαντή του Κυρίου. Εορτάζει τη συνάντηση της ψυχής με την Αγάπη, τη συνάντηση μ’ Αυτόν που μας έδωσε τη ζωή και που μου προσέφερε το κουράγιο, να τη μεταμορφώσω σε αναμονή.
«Φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ». Αυτό το φως, που είναι ο Χριστός, και το οποίο φανερώθηκε επ΄ εσχάτων των αιώνων, θα γράψει ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, «γέγονε φως τοις εν σκότω, και πεπλανημένοις, και υπο χείρα πεσούσι διαβολικήν».. Σ΄ αυτήν τη διακονία του φωτός αναφέρεται ο ιερός ψαλμωδός: «Κύριε, εν τω φωτί του προσώπου σου πορεύσονται, και εν τω ονόματί σου αγαλλιάσονται όλην την ημέραν»
(Αρχιμανδρίτης του οικουμενικού θρόνου  Μελχισεδέκ Αμπελικάκης )
 

Αυτήν την ημέρα από το 1929 έχει καθιερώσει η Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας, σαν σημείο αναφοράς για την Ελληνίδα Ορθόδοξη Μητέρα τιμώντας τους κόπους, τις θυσίες και την ανεκτίμητη προσφορά της στην οικογένεια και την κοινωνία μας.

Τότε, η γιορτή της Μητέρας, είχε καθιερωθεί επίσημα να εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού ημέρα προσφοράς στο Θεό, του Τεσσαρακονθήμερου Χριστού, από την Αγία Μητέρα Του, την Παναγία.

Ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η επιλογή της ημέρας αυτής ως ημερομηνία γιορτής της Μάνας, καθότι η Παναγία μας είναι η κατά χάριν Μητέρα όλων των χριστιανών, αφού ο Χριστός είναι ο κατά χάριν αδελφός μας και τούτο διότι προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να την θεώσει και να μας καταστήσει συγκληρονόμους της Βασιλείας του Θεού.

Το γεγονός και μόνο, ότι κάθε νέα Χριστιανή μητέρα, σαράντα ημέρες μετά την γέννηση του παιδιού της, το πηγαίνει στην Εκκλησία για να το προσφέρει στο Θεό και η ίδια να πάρει την ευχή, αποδεικνύει την σταθερή πεποίθηση ότι αυτή είναι η Oρθόδοξη Xριστιανική πίστη και ενέργεια.

 

 Πηγές:

www.orthodoxia, www.poimin.gr, www.ekklisiaonline.gr ,www.wikipedia.org